3 września 1335 roku

 

My Karol, z Bożej łaski król Węgier, ku pamięci, mocą niniejszego pisma oznajmiamy wszystkim, których dotyczy, że, pragnąc, abyśmy my, nasi synowie, nasi następcy, oraz potomkowie naszych następców, a także nasze kraje ze znakomitym panem księciem Janem, z tejże łaski najjaśniejszym królem Czech, hrabią Luksemburga, umiłowanym naszym bratem i wielmożnymi panami, Karolem, pierworodnym synem, margrabią morawskim, i z Janem, księciem Karyntii i ich następcami zjednoczyli się więzami braterskiej miłości i pozostawali ze sobą w poczuciu miłości i w mocnym związku nierozwiązalnej przyjaźni wytrwale, wiecznie i bez szkody, bez jakichkolwiek podstępów, w czystości i z pokorą, niniejszym pismem zobowiązujemy się wraz z naszym pierworodnym synem, Ludwikiem, przysięgając uroczyście na świętą Bożą Ewangelię, że my, nasi synowie i ich spadkobiercy, chcemy i zobowiązujemy się wiecznie wspomagać wspomnianego miłościwego Pana, króla Czech, naszego brata, wspomnianych jego synów i następców, i ich wspomniane królestwo, Czechy, wraz z należącymi do tegoż królestwa ziemiami przeciwko wszystkim i jakimkolwiek ludziom, jakiegokolwiek są stanu, położenia i czci, z wyjątkiem znakomitych książąt, wielmożnego Roberta, króla Jerozolimy i Sycylii, oraz Kazimierza, króla Polski i ich synów, a także następców, naszych braci i ogólnie wszystkich naszych krewnych, z którymi łączą nas więzy krwi w Italii albo na innych terenach. W ten sposób mianowicie, że jeśli tenże król i jego następcy będą prowadzili wojnę z sąsiadami poza granicami swojego Królestwa Czeskiego, z sąsiadującymi i blisko nich położonymi wrogami, albo z którymkolwiek spośród nich, wówczas na ich prośbę obiecujemy i zobowiązujemy się, bez jakiegokolwiek ociągania się i podstępu, wesprzeć go lub jego synów, lub ich następców, najlepiej jak będziemy mogli, oddziałami naszych zbrojnych i łuczników. Gdyby zaś ktoś z wrogimi zamiarami przekroczył granice ich wspomnianego Królestwa Czech, najeżdżając siłą jego, jego synów i ich następców oraz królestwo z należącymi doń ziemiami, wówczas my, nasi synowie, lub sukcesorzy naszych synów obiecujemy i zobowiązujemy się na prośbę jego, jego synów i następców z całą siłą naszego Królestwa Węgier osobiście przyjść z pomocą królowi czeskiemu, jego synom i następcom. Podobnie tenże nasz brat, król Czech czy to posiadając tę samą pozycję i godność królewską, jak obecnie, czy to szczęśliwie dostąpiwszy i będąc podniesionym do jakiejś innej wyższej pozycji i godności, wraz ze wspomnianymi synami i ich następcami będą wieczyście zobowiązani i powinni, najlepiej jak mogą, udzielić pomocy nam, naszym synom, sukcesorom naszych synów i naszym krajom przeciwko wszystkim i jakimkolwiek osobom jaśniejącym jakąkolwiek godnością i tytułem, w sposób powyżej opisany, to znaczy, jeżeli my, nasi synowie, lub nasi następcy będziemy prowadzili wojnę przeciwko naszym wrogom sąsiadującym z nami i poza granicami naszych królestw, wtedy na naszą prośbę król Czech, jego synowie i następcy jego synów z oddziałami swoich zbrojnych i łuczników udzielą nam pomocy, bez jakiegokolwiek ociągania się i podstępu. Gdyby zaś ktoś przekroczył granice naszych królestw z wrogimi zamiarami, najeżdżając nas, naszych synów, i ich następców oraz nasze królestwa, wówczas nasz brat, król Czech, jego synowie i następcy, na naszą prośbę będą wieczyście zobowiązani i powinni z całą siłą Królestwa Czech udzielić pomocy nam, naszym synom i ich sukcesorom bez jakiegokolwiek ociągania się i podstępu. Ponadto, obiecujemy nie przyjmować uciekinierów, zbiegów i w ogóle wszelkich banitów przybyłych z Czech do naszego królestwa, a także nikomu spośród nas, ani spośród należących do nas nie pozwolimy ich przyjmować, albo ściągać, albo w jakiś sposób popierać. Podobnie tenże nasz brat, król Czech, jego synowie i następcy jego synów w żaden sposób nie pozwolą, aby oni lub którykolwiek spośród należących do nich przyjmował w Czechach, albo na terenach sąsiadujących z nimi, banitów, uciekinierów i zbiegów przybywających z naszych krajów do Królestwa Czech, a nawet po ogłoszeniu [tego], my królowie następcy lub urzędnicy naszych obu królestw wygnamy i każemy wygnać osądzonych w ten sposób z obu naszych królestw. Ponadto, gdyby pomiędzy nami, naszymi synami, lub ich następcami z jednej strony, a Panami Albertem i Ottonem, książętami Austrii i Styrii z drugiej strony, kiedykolwiek wybuchł konflikt lub wojna, wówczas na podstawie powyższej przysięgi nie będziemy chcieli zawrzeć z nimi pokoju i zgody bez porozumienia i woli króla Czech, jego synów, lub następców, z wyjątkiem, gdyby wspomniany nasz brat, król Czech, jego synowie i następcy ich wyrazili wcześniej swoją zgodę i przyzwolenie. Podobnie, gdyby wspomniany nasz brat, król Czech i jego synowie i ich następcy obecnie lub w przyszłości toczonej wojnie chcieli zawrzeć ugodę ze wspomnianymi książętami Austrii i Styrii, i ich następcami, tenże nasz brat na podstawie powyższej przysięgi nie będzie mógł tego zrobić bez nas i bez naszych synów, z wyjątkiem, gdyby otrzymał wcześniej od nas, naszych synów, lub następców zgodę i przyzwolenie na to. Jednakże, ilekroć zdarzy się lub spodoba, że my królowie, nasi synowie, spadkobiercy lub nasze narody spotkają się, udzielając sobie pomocy lub w jakikolwiek inny sposób, powinniśmy zapewnić sobie nawzajem ochronę i nienaruszalność, a także całkowite bezpieczeństwo. To zaś wszystko razem i z osobna niniejszym pismem obiecujemy zachować na wieczność nienaruszalne na mocy wcześniejszej przysięgi w imieniu naszym, naszych synów i następców, a także pod karą ekskomuniki papieskiej. Ten także nasz brat, król Czech na zasadzie wzajemności w imieniu własnym, jego synów i ich następców powinien i będzie zobowiązany z całą mocą zachować pod wspomnianą przysięgą i karą wobec nas, naszych synów i następców, tak jak powyżej zostało szczegółowo określone. Na świadectwo tego wszystkiego razem i każdego z osobna, co zostało wyżej opisane, i na wieczną trwałość, my, wspomniany król Węgier, wraz ze wspomnianym Ludwikiem, naszym synem, kazaliśmy spisać niniejszy dokument potwierdzony mocą przywieszonych naszych pieczęci. Dane w Wyszehradzie w roku Narodzenia Pana tysiąc trzysta trzydziestym piątym, w niedzielę przed świętem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. - Na plice: Wpisane do ksiąg przez Jana z Kłodzka (de Glacz).

 

  "3 września 1335 roku" In: Rácz, György (ed.): Visegrád 1335. Bratysława, 2009, s. 95-97.